Dæmið lítur svona út

Stillum upp smá raunveruleikadæmi um stöðuna á í þjóðfélaginu.

Tökum eitthvert fyrirtæki í góðum rekstri. Þetta fyrirtæki kaupir þjónustu og vörur víða. Þessa þjónustu og vörur notar fyrirtækið til að framleiða vörur til endursölu. Fyrirtækið þarf fjármögnun úr bankakerfinu og hefur fengið hana í gegnum tíðina frá viðskiptabanka sínum (t.d. Landsbankanum), sem og viðskiptavinir fyrirtækisins.

Þetta hefur allt gengið bara ljómandi vel í gegnum tíðina. það sem núna hefur gerst er að bankarnir fara í þrot. Þeirra þrot er ekki þeirra einkamál því að afleiðing af þeirra hörmungum er að bankarnir hætta að fjármagna atvinnulífið í landinu. Þegar þeir hætta að fjármagna atvinnulíf landsins eru ekki lengur neinir peningar í umferð. Enginn getur greitt neinum fyrir neitt. Útistandandi skuldir milli fyrirtækja fást ekki greiddar. Sem afleiðing af því fær bankinn heldur ekki greitt fyrir útlán sem veitt hafa verið. Vont ástand sem má rekja beint til afglapa bankanna sjálfra.

Hvað er til ráða? Hvað eiga bankarnir til bragðs að taka? Viti menn, þeir eiga ráð. Bankinn var geysilega forsjáll hér í den. Hann stofnaði fyrirtæki í samvinnu við sparisjóðina sem þeir ráku saman. Þessu fyrirtæki var gefið erlent, latínuskotið nafn og því var ætlað að sjá um að innheimta útistandandi kröfur svo bankinn gæti fjarlægst það leiðindastarf sem atar nafn hans auri. Ef fyrirtæki skuldar bankanum fé sendir bankinn kröfuna til innheimtufyrirtækisins. Innheimtufrekjan bætir ofan á kröfuna upphæð að eigin geðþótta og krefur skuldunauta greiðslu. Ef kröfur og áfallinn kostnaður er ekki greiddur er höfðað mál með tilheyrandi fjárnámi og frekari kostnaði, að ekki sé talað um tímasóun og skráningu á vanskilaskrá.

Fyrirtæki sem ekki fá kröfur greiddar eða fyrirgreiðslu í bönkum fara beinustu leið í gjaldþrot.

Þetta er ljótt dæmi en vitið þið hver það er sem er að hegða sér svona núna? Það er Ríkið!

Ríkið á bankana, Ríkið á innheimtufyrirtækin, Ríkið á sýslumennina, ríkið er að kyrkja atvinnulífið í landinu í stað þess að blása í það lífi.

Viðskiptaráðherra hefur sett fram málamyndaplástur til að mýkja ásýnd innheimtu og láta líta út fyrir að búið sé að koma böndum á þann kostnað sem milliinnheimtur geta hlaðið á. Sá plástur er í formi reglugerðar frá 21. janúar 2009. Sú reglugerð er svo götótt að enginn fer eftir henni. Sem dæmi um gat sem hvaða innheimtuaðili sem er siglir í gegnum á fullum hraða má nefna síðustu málsgrein 10. greinar sem hljóðar svo "Hafi innheimtuaðili gert bindandi samning við viðskiptavin um innheimtu krafna fyrir ákveðnar fjárhæðir má víkja frá ákvæðum reglugerðar enda sé samningurinn í gildi við útgáfu reglugerðarinnar og uppsagnarákvæða verður ekki neytt eða þau eru ekki virk. Þessi undanþága gildir þó ekki lengur en eitt ár frá gildistöku reglugerðarinnar." (REGLUGERÐ um hámarksfjárhæð innheimtukostnaðar o.fl. 037/2009)

Sem sagt, ef krafa var í raun útistandandi fyrir gildistöku þessarar reglugerðar þarf bara ekkert að fara eftir henni.