Svo segir gamla konan í Forsætisráðuneytinu að þetta sé markleysa

Það liggur í loftinu, en ekkert meira en það, að í boði séu betri kjör hjá Hollendingum og Bretum. Fyrst að svo er hlýtur eitthvað að hafa miðað í rétta átt.

Sagan er svona. Svavar Gestsson fer með flokk til London og biður Breta og Hollendinga um að koma með hugmynd að samningi. Það er gert og þau drög eru samþykkt. Eftir mikla baráttu fær Alþingi (og í leiðinni þjóðin) að sjá hvað var samþykkt. Í ljós kom að samningurinn var óþolandi slæmur og til að bjarga því sem bjargað varð var hann samþykktur með stífum fyrirvörum.

Þessir fyrirvarar féllu Bretum og Hollendingum illa. Svo illa að þeim taka þá ekki í mál. Aftur fer hópur erlendis til að semja upp á nýtt. Samningurinn sem til baka kom var í grófum dráttum sá sami og fyrr án þeirra fyrirvara sem Alþingi Íslendinga var búið að setja.

Þessum samningi var troðið ofan í kokið á VG og hann neyddur í gegnum Alþingi. Að því loknu neitar forseti Íslands að staðfesta ný-samþykkt lög um samninginn og því skal samkvæmt stjórnarskrá Íslands efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um þau eins fljótt og auðið er. (Umhugsunarefni hvort það stenst stjórnarskrá að fresta þeirri atkvæðagreiðslu í þessu ljósi.)

Nú erum við stödd í þeim sporum að ef þjóðin greirið einnig atkvæði gegn þessum lögum falla þau úr gildi og það sem við tekur er sú staðreynd að Alþingi hefur samþykkt fyrri samning með fyrirvörum en viðsemjendur okkar hafa ekki samþykkt þau málalok.

Því er það svo að ef "nei" verður niðurstaða þjóðaratkvæðagreiðslunnar á laugardag er enginn samningur í gildi. Við flytjumst aftur á byrjunarreit en með afar breytt landslag fyrir samninganefnd okkar. Ástandið verður þá þannig að engin samninganefnd Íslands um ICESAVE innistæðurnar mun geta komið með eins vondan samning í farteskinu og sú fyrri gerði vegna þess að engin ríkisstjórn mun geta samþykkt slíka gerninga. Þetta er mikil breyting frá því sem áður var.

Í þessum aðstæðum leyfir Forsætisráðherra sér að kalla þjóðaratkvæðagreiðsluna markleysu. Það er þessi markleysa sem gefur okkur von um að lenda nothæfum samningi.

Ef ekki tekst að semja á gáfulegri nótum neyðast Hollendingar og Bretar til að fallast á að leggja málið fyrir einhverja dómstóla því gallaðir samningar munu ekki verða samþykktir af Íslensku þjóðinni, burtséð frá því hvað Ríkisstjórnin er tilbúin að samþykkja á einhverjum furðulegum forsendum.

Nei er þess vegna eina svarið og afar nauðsynlegt að láta það heyrast hátt og skírt.

Tugi milljarða ber enn á milli